معنی و تفسیر غزل ۳۹۸ حافظ: ای نور چشم من سخنی هست گوش کن

غزل ۳۹۸ حافظ با مصرع «ای نور چشم من سخنی هست گوش کن» آغاز می‌شود. در این غزل دو وجهی شاعر از روی دلسوزی و تجربه قصد پند و اندرز دادن به شاه زین العابدین جوان را دارد. حافظ با لفظی مهربانانه مخاطب را مایه روشنی چشم خودش می‌خواند و از او می‌خواهد تا زمانی که در جام، شراب دارد هم به دیگران بدهد و هم خودش بخورد. پر بودن ساغر کنایه از ثروتمند و در ناز و نعمت بودن است. شرح کامل معنی و تفسیر غزل ۳۹۸ را در سایت فال حافظ بخوانید.

غزل شماره ۳۹۸ حافظ

معنی و تفسیر غزل ۳۹۸ حافظ

به تعبیر دیگر:

نتیجه تفال شما به غزل ۳۹۸

---

تعبیر کامل غزل ۳۹۸ حافظ

ای روشنایی دو دیده، با تو سخنی دارم گوش فرا دار! اکنون که جام عیش تو سرشار است هم خودت بنوش و هم به دیگران بنوشان.

هوشیار باش که در مسیر عشق، دیو نفس بسیار فریب می‌دهد، گوش دل را به پیام فرشته غیبی بسپار.

ساز و برگ خوشی از دست رفت و اسباب شادمانی بر جای نماند، به سبب این مصیبت‌، ای چنگ ناله برآور و‌ ای دف فریاد کن.

سبحه و دلق زهد به تو شور و لذت مستی نمی‌بخشند، برای رسیدن به آن از می‌فروش کسب همت کرده و نیروی عزم بخواه.

سالخوردگان از روی تجربه سخن می‌گویند. به تو گفتم.‌ ای پسر که امیدوارم به پیری برسی، پند را به گوش گیر.

دست عشق هرگز نمی‌تواند بر پای انسان عاقل زنجیر بنهد، اگر آرزومند دست سودن به گیسوی یار و وصل نگار هستی، هوش و خرد را رها کن و عشق بورز.

در راه دوستان خودداری کردن از صرف وقت عمر و خرج ثروت روا نیست، جانم صد مرتبه فدای دوستی باد که اندرز‌پذیر است.

ای ساقی که امیدوارم هرگز جام تو از شراب زلال خالی نباشد، از سر لطف و مرحمت نگاهی به من دُردنوش مستمند بینداز.

آنگاه که سرخوش و شادان در قبای زربفت عبور می‌کنی، به شکرانه به حافظ درویش نیازمند بوسه‌ای بده.

---

امیدواریم که از خواندن این غزل لذت و بهره کافی را برده باشید. خوشحال می‌شویم نظرات و خاطرات خود را در مورد غزل ۳۹۸ از بخش دیدگاه‌ها با ما به‌اشتراک بگذارید.